Aiaomanikuna igatseme oma aeda õitsemas näha kogu kasvuperioodi vältel aprillist oktoobri lõpuni, ideaalis isegi aasta ringi. Eesti kliimas on seda unistust raske ellu viia, sest talv on meil karm.
Vanades aedades püsinud lilled mõjuvad jõulise ja suursugusena, neil on olnud aega kasvada muljetavaldavateks värvilaikudeks.
Vastupidavad ja pikaealised sibullilled püsivad aedades aastaid ilma erilise hooleta.
Millal te lugesite ilma südametunnistuse piinadeta keset suvepäeva võrkkiiges raamatut? Või uitasite niisama aias ringi ja nuusutasite lilli? Olgem ausad, enamikul meist tuleb selliseid hetki ette haruharva, kui üldse. Aias on ju alati midagi teha.
Juba esimeste lumevabade laikude tekkides sunnib kevadeootus varaseid õisi otsima.
Kevadekuulutajate hulgas on rohkelt sibullilli, kes suudavad kiiresti peale mulla sulamist kasvu alustada ja õide puhkeda.
Mõisa eeskujul hakati Eestis ka talude ümbrust kaunistama ilupõõsaste ja lilledega ning need toonased õitsejad on juba poolteist sajandit meie aedade ehteks. Tänapäevalgi igatsetakse oma õue nostalgilisi vanaema lillepeera klassikuid.
Esimesed lillekesed õitsevad võidu lume sulamisega: lumekupud, lumeroosid, ümaralehine alpikann, kevadine valevlill ja harilik koerahammas. Neid ei heiduta isegi heitlikud kevadilmad ega üksikud lumesajud.